Mijn hart, mijn lijf is verdriet. Ik mis ons, ons tweëen, ons vijfen, ik mis ons gezamelijk verleden, ik mis onze gedroomde toekomst.
Mijn hoofd maakt overuren om te begrijpen wat er gebeurd is en dat lukt maar niet. Ik probeer te snappen wat er nu allemaal geregeld moet worden en het hoofd is druk bezig dat grote gapende gat in de toekomstige tijd denkbeeldig te vullen. Ik vertel het hoofd regelmatig dat het wel even uit mag maar de stopknop is niet te vinden. Het verbaast me dat ik niet gewoon ga liggen, dat ik gewoon doorga. Niet omdat ik sterk ben maar omdat doen, uitzoeken, denken, blijkbaar vanzelf doorgaat. Dat hoofd dat het altijd heerlijk vindt om de juiste woorden te vinden, gaat door met het zoeken naar de juiste woorden. Zonder woorden wordt het te stil….
Ik ga door en ik regel allerlei vervelende zaken, ik reken, ik bel, mail, schrijf. En omdat het niet vol te houden voelt om alleen maar met narigheid bezig te zijn doe ik ook ‘normale’ dingen. Bemoei me weer een klein beetje met KunstNonStop want volgende week is een mooie avond in het Vestzaktheater met ‘Raak of Vermaak’ en het lanceringsfeest van de nieuwe website. Ik ben bij Concordia geweest want volgende week opent daar de expo ‘Samen’ waar wat werk van Wiebke Bartsch en mij hangt en waar ik een muurtekening ga maken die door kinderen afgemaakt mag worden. En maandag word ik geinterviewd door RTV-Oost voor een tof programma. Allemaal dingen waar ik normaal een gat van in de lucht zou springen maar die nu meer voelen als ankers van een beetje normaalheid in een verschrikkelijke, bizarre, ongeloofwaardige tijd. Ik kan wel wat ankers gebruiken.
Dus mocht je me binnenkort ergens ‘normaal’ zien doen, weet dan dat dit mijn pantser is, een extern skelet dat me overeind houdt. Het voelt als een ‘robotstand’, het lijkt alsof ik meespeel in een raar toneelstuk dat ik wel ken maar dat niet echt is. Aan de buitenkant doe ik wel mee, maar het gevoel blijft ergens zo rond mijn schouders steken. Tot ik thuis kom op de plek waar hij niet meer thuiskomt dan zak ik door de bodem.
Deze tekening maakte ik voor Hier-Daar-Viceversa, het project met als overkoepelend thema ‘thuis zijn’
Het heet ‘you welcome us’, en het was natuurlijk Arjen die een lampje voor me aan hield in de keuken als ik laat thuis kwam. Getekend in onwetendheid.
