In de bijkeuken draait de machine alweer op volle toeren. De stapel was groeit elke week weer tot onoverzienbare chaos. Elke keer weer sta ik verbeten die rotwas in nette stapeltjes te vouwen, gladgestreken kleren die binnen een mum van tijd weer in frommelige hopen op slaapkamers en op vloeren belanden. En nooit eerder bedacht ik dat het een daad van liefde was. Een rotklus die gewoon moest gebeuren. Een klus die teveel tijd kost, mijn hoofd pogend de meest efficiënte manier te bedenken, om tijd te kunnen besparen, tijd voor andere dingen, sneller vouwen, handiger ordenen. Verbeten, gestressed, sacherijnig.
Totdat ik terugkeek en terugdacht aan het blauwe emmertje met knijpers, het blauwe badje met natte kleren, de ronddraaiende molen op het grasveld. ‘An act of Love’
In elke knijper die om een broekspijp met knielap geklemd werd een aanmoediging. In elke sok die bij een andere gezocht werd vertedering over kleine voetjes, in een bh-tje verbazing over de tijd, in een gladgestreken jurkje blijdschap over het ronddansen om steeds langere benen.
Het sportbroekje een goal die gemaakt werd of juist niet. Een nogal oversized trui van eigen geld een glimlach, ach probeer het leven maar uit. Elke broek een verhaal en elk shirt een beetje liefde. Ik hang je in de wind, in de zon, ik zie je, ik voel je, ik zorg voor je.
Groei maar kind, groei maar.
Now I understand doing Laundry can be an act of love. Danielle Spoelman 2017