Het vosje met de rode en witte sokken is verhuisd. Dat is mooi, ze is nu op een plek waar iemand anders ernaar kan kijken en erbij kan wegdromen.
‘I like the fox with the red and white socks’.
Is het een tekening? Of is het misschien toch meer een borduurwerkje? Het is toch gemaakt met naald en draad, steekje voor steekje aangebracht op een oud lapje dat strak was ingeklemd in een ronde borduurring en dat daarom nu ook in een ronde passe-partout zit. Lijnen en vlakken ontstaan uit gekleurd borduurgaren.
Toch is dit voor mij ook een tekening, want die lijnen en vlakken zijn weliswaar een stuk trager ontstaan dan bij een potloodtekening, het voelde wel hetzelfde. Hoofd, hart en handen werkten samen aan een beeld, een verhaal. Ik noemde het traag-tekenen. Er was meer tijd om het gevoel te voelen en om het hoofd aan het woord te laten terwijl de lijnen langzaam uit mijn vingers gleden, steekje voor steekje. Bedachtzamer, gevoeliger en misschien minder spontaan maar toch een tekening
De basis voor deze tekening was een afbeelding van een prachtig vosje. Digitaal bewerkt, en geprint op transferpapier en dat weer op de stof gestreken. Waarom treft het ene beeld je zo direct en het andere helemaal niet. Dit vosje had iets. En steekje voor steekje werd het steeds meer mijn vosje. Er was tijd genoeg om me aan het beeld te gaan hechten. Bij een gewone tekening gebeurt dat vaak pas later als ik het nog eens en nog eens weer tevoorschijn heb gehaald. Het werd een menselijk dier dat vosje, met rode sokjes en een eigen knuffelkonijntje erbij.
I like the fox with the red and white socks.
Of is het konijntje een laatste bewijs van het ‘dier zijn’, wild, het konijn zijn prooi. Ik hou ervan als iets in een tekening, niet eenduidig is. Dat is het leven ook nooit
De steken werden decoratie, toevoeging en toe-eigenen. Sporen van schimmels en riet om je achter te verbergen. Tekenen, en misschien wel alle kunst, is het opwerpen van een schijnwereld waarin je tegelijkertijd de werkelijkheid toont.
We zijn ‘Just dreams en stardust’ . Dat is het, materie en dromen. Wij zijn sterrenstof met een hoofd en een hart. Een tekening van draadjes wordt een vosje met rode sokken. Het blijft natuurlijk maar een plaatje dat op ons netvlies valt maar met onze dromen en gedachten maken wij het net zoveel als wij willen dat het is.
Want dat ‘plaatje’ trekt aan, het is fijn om naar te kijken, maar het vraagt je ook wat het nou eigenlijk is en het vraagt wie jij dan bent. Want waarom vind ik dit zo’n fijn vosje, waarom houden wij van dieren die wild zijn en een beetje menselijk, met rode sokjes. I like the fox with the red and white socks. Echt waar, ik houd van dit vosje.
Ik houd ervan omdat ik wat ‘stof’ ben maar ook een dromer…