Een foto van twee kussende mannen, met een intimiteit die me doet denken aan ‘de Kus’ van Klimt. Ik vind het een aandoenlijke foto, lief, sexy. Er schijnen veel mensen moeite mee te hebben.
Ik niet.
Waar ik wel heel veel moeite mee heb is dat het blijkbaar al wel heel gewoon wordt gevonden dat maatschappelijke issues aan de orde gesteld dienen te worden via reclamecampagnes. Daar hoor ik namelijk niemand over. Het is mijn stokpaardje, mijn zere plek. Ik ben beeldend kunstenaar, ik ben Beeldbinder. Ik houd van beeld. Het is een taal die mij na aan het hart gaat omdat het veelzeggend is, woordeloos doordringt in hoofd en hart, onderdeel wordt van wie wij zijn.
Dat dat bij kunst het geval is, daar zijn we ons vaak niet zo van bewust. En bij reclame zijn we ons daar nog veel minder van bewust. Maar je moest eens weten hoeveel opleidingen marketing en communicatie er zijn, hoeveel reclamebureaus, wat bedrijven er voor over hebben om via een beeld jou ter veranderen in een kooplustig mens. Er worden verlangens in je hoofd geplaatst die er daarvoor niet waren, een zucht naar spullen (pindakaas, auto’s, kleren), een wens om niet hier te zijn maar elders (reizen, uitjes, vermaak), en het verlangen om een bepaald soort mens te zijn (slank als modepopjes, hip met de juiste accessoires, stoer als baardmannen die iets drinken)
Reclame pretendeert het beste met ons voor te hebben, je wordt mooier, gezonder, gelukkiger maar ondertussen bepalen zij niet alleen maar wat wij willen kopen, maar voeden zij onbewust ook wie wij zijn.
Er is nooit echt reuring over advertenties over snelle auto’s (die ons tot milieuverpestende racers maken), geen oproer over die grote M langs de snelweg (waar een gigantische vleesindustrie achter zit), en je hoort niks bij de zoveelste reclame voor nieuwe wapperende jurkjes (die uit naaiateliers komen waar je je dochter echt niet zou laten werken).
Tuurlijk, er wordt wel eens gesproken over de ‘nadelen’ van deze consumptie, gelukkig doet de pers soms nog haar werk. Maar ik hoor nooit iemand zeggen dat reclame uit onze straten geweerd zou moeten worden omdat het in onze hoofden en onder onze huiden kruipt. Sterker nog we zoeken steeds meer de toenadering tot de marketeers en tot de beurzen van de bedrijven nu de overheid steeds minder thuisgeeft als het gaat om het financieren van publieke faciliteiten. Theaters en stadions en zelfs de stoelen daar heten naar hun sponsoren. Ik weet niet of het de keuze van schouwburg Hengelo zelf was, maar god wat ben ik blij dat het daar geen Rabotheater meer heet. Hoe kun je kritische theaterstukken tonen in een bank? In de openbare ruimte, op straat, staan schreeuwende reclameborden. Als ik s’avonds naar huis rijd kom ik langs een gigantisch verlicht bord bij een stoplicht. Dit is een uiterst gemeen staaltje van opdringerigheid. Je moet verplicht stilstaan voor het het rode licht en dan tonen ze mooie plaatjes van landschappen die naadloos overgaan in advertenties. Ik verdenk ze ervan dat het stoplicht en het reclamebord op elkaar zijn afgesteld. En op tv, op de publieke omroep, publiek he, niet de commerciële wordt 7,5 % van de tijd besteed om ons te beïnvloeden. En volgens de Ster.nl is dit volkomen geaccepteerd, we vinden reclame leuk! (https://www.ster.nl/veelgestelde-vragen/)
Ik niet.
En er zijn dus reclames in bushokjes, ook een wachtplek, waar je niet echt je ogen kunt sluiten voor dat beeld dat er hangt. Nu hangen daar dus twee zoenende mannen. En nee, het is geen postbus 51 campagne, het is reclame voor pakken. En ze veroorzaken reuring, echte oproer kun je wel zeggen. Nou ben ik vast heel cynisch als ik denk dat het die pakken-mannen vast heel goed uitkomt. Maar weet je hoe het werkt met reclame? Alle aandacht is goed, nu is er even een gedoetje, maar over een paar maanden, een jaar, als je even wat nette kleren nodig hebt, dan zit daar opeens toch hún merk in jouw hoofd. En ook als ze het goed bedoeld hebben, als het een echt maatschappelijk geëngageerd bedrijf is dan nog hoef ik niet, wíl ik niet dat het de rol van het bedrijfsleven is om ons op te voeden.
Dus als er abri’s ingetrapt worden omdat twee mannen blij van elkaar worden dan snap ik daar niks van. Maar oh, wat zou ik graag eens een flinke opstand tegen álle reclame zien.
Dat wel.
https://www.volkskrant.nl/binnenland/tientallen-homoposters-van-suitsupply-besmeurd-beklad-of-ingegooid~a4578359/
I am brands Danielle Spoelman 2018