Musea en podia omarmen de smartphone. De informatie op het scherm wordt een toegevoegde waarde.
Ik heb gemengde gevoelens. Ik snap ‘if you can’t beat them join them’. Ik ben ook een telefoon-veelvraat, ik maak graag even een fotootje van een kunstwerk dat ik wil onthouden. Ik Google graag een naam die ik nog niet ken. Maar de hele tijd dat ding in je hand en dat schermpje voor je gezicht, dat voelt als een gemiste kans. Een gemiste kans om gewoon rustig te kijken, de mogelijkheid om een werk tot je door te laten dringen, de grootte, de kleuren, de beeldtaal. Een app geeft de ‘goede’ informatie en hoewel daar niks mis mee lijkt te zijn is dit tiranniek. Het laat geen ruimte aan de kijker én het degradeert het kunstwerk tot iets dat alleen maar op één manier, namelijk de goede manier, gezien mag worden.
Ik zie kunst als een communicatiemiddel. Maar niet een waarbij zo snel mogelijk informatie van persoon A naar persoon B wordt overgedragen. Het kunstwerk is een uitnodiging om te kijken, te luisteren, te voelen en om zelf na te denken over wat dit voor jou betekent.
De smartphone in het museum is ook een gemiste kans omdat het de kunstbeleving reduceert tot een individuele aangelegenheid. Het creëert een bubbel waarin je alleen bent met het werk en je schermpje. Terwijl het kunstwerk zich in de openbare ruimte ophoudt en juist aanleiding zou moeten zijn voor het gesprek. Kunstbeleven is bij uitstek iets dat je samen zou moeten doen. Omdat het aanspreekt op universele gevoelens, het een uitspraak doet over onze tijd en tegelijkertijd de huidige status quo kan ontregelen. Het gesprek bij het kunstwerk helpt ons dit samen te onderzoeken en ons met elkaar te verbinden.
En laten we de telefoon dan weer eens wat vaker gebruiken om mee te bellen…
Hey you, please pick up de phone.