Oud en Nieuw viel vroeg dit jaar. Mijn nieuwe jaar, mijn, ons nieuwe leven startte op 18 november en niet pas vanavond om 12 uur.
Geen nieuwjaar zoals ik me gewenst had, geen goede voornemens, geen oliebollen en zeker ook geen vuurwerk. Het nieuwe jaar kwam binnen via de deurbel en met twee agenten die een bericht brachten dat ook hen zwaar viel. Het nieuwe jaar kwam met tranen, telefoontjes naar kinderen, vriendin, broers, ongeloof en nog veel meer tranen.
Het nieuwe jaar is geen jaar van voorpret van wat komen gaat, het is een jaar van achterom kijken en afscheid nemen. Afscheid van liefde, van zekerheid, van thuis en huis.
Een jaar waarbij mooie wensen en dromen ver weg zijn maar wel een jaar dat ingevuld moet worden, tijd die moet verstrijken, eerste keren en laatste keren.

Vier seizoenen zonder. Straks als het voorjaar wordt de tuinstoelen uit de schuur, altijd één teveel. De magnolia die we net nog samen planten zal toch gaan bloeien. In de zomer zon op kwetsbare huid, zijn witte pet blijft in de kast, de reisplannen ook. Herfst en de bladeren die dan vallen blijven in de goot liggen als ik ze er niet uithaal en als ze weer laat vallen zoals de afgelopen drie jaar dan denk ik weer terug aan mams, schoonvader en nu ook aan mijn lief. En als het dan eindelijk opnieuw winter wordt dan komen de tweede keren, de tweede Sint wordt vast wat luchtiger, de tweede Kerst zet ik een boom in een nieuwe kamer in een nieuw huis. Oude tradities vasthouden en nieuwe maken.

Ergens moeten, zullen de dagen zich weer aaneen gaan rijgen, sneller gaan dan in minuten of uren. Het wordt een druk jaar waarin veel gedaan moet worden, veel beslissingen genomen waarbij het eerder kiezen uit kwaden is dan kiezen van besten. Maar ik zal ze maken en eenmaal genomen worden ze onderdeel van het nieuwe leven.

Deze Oud en Nieuw verlang ik terug en vooruit. Oud was mazzel, liefde, geluk, overvloed, meer hebben dan heel veel mensen om mij heen. De mazzel is op, echt gelukkig zijn lijkt me voorlopig nog niet aan de orde. Maar ik had mazzel, heel veel mazzel. Ik weet het, vergelijken hoeft niet. Maar ik kan opzij kijken en heel veel mensen zien die dit jaar normaal en feestelijk afsluiten of ik kijk de andere kant op waar net zoveel mensen zijn die ook pech hebben, geen grote liefde, geen overvloed, verlies en verdriet voelen. Ik loop niet bij de voedselbank, ik ben niet uit een land gevlucht, ik heb mijn kinderen, vrienden, familie, misschien heb ik toch nog wel een beetje mazzel over en ga ik dat straks ook weer zo voelen denk ik, hoop ik.

Oud en Nieuw 2020, de gewone goede voornemens lijken irrelevant geworden, het afvallen dat op het lijstje stond is opeens vanzelf gegaan. Ik heb maar één goed voornemen en dat is ‘het verdomme gewoon doen, het redden, er wat van maken’. Samen met de kinderen, met vrienden, met familie.

Tijdens de eerste wandeling met de kinderen vorige week zagen we dit; het bordje ‘verboden toegang’ ergens op een boom met daaroverheen geplakt de sticker ‘bezit is ook maar tijdelijk’. Dat is ons soort humor, want het bos is van ons allemaal en als je je dat toe-eigent dan moet dat gerelativeerd worden. Dat vond Arjen zeker ook. Goed om te merken dat we daar om konden grinniken. We komen er wel. Dat zeg ik mezelf vanavond om 12 uur als ik eigenlijk niet wil oversteken naar een nieuw jaar zonder. Op naar Oud en Nieuw 2021. We komen er wel, vast wel.

Danielle Spoelman

31-12-2019

IMG_3007