Femke, ik wil je wat vragen. Ik mag wel  ‘je en jou’ zeggen toch? Je bent ten slotte van ‘mijn’ partij.

Een tijdje terug was jouw zoon in het nieuws. Hij had de wet overtreden en jij kwam als moeder voor hem op, dat begrijp ik heel goed. Hij kwam in het nieuws terwijl dat niet nodig was. Vandaag is mijn kind in het nieuws en daar ben ik bezorgd over. Vandaag kom ik voor mijn zoon op. Jij was niet blij dat je kind in het nieuws kwam, ik wel, want dat is wat hij wil.

Jouw zoon overtrad de wet omdat hij niet goed had nagedacht over wat hij deed. Vandaag gaan onze kinderen heel bewust de wet overtreden. Dat doen ze in jouw stad omdat jij hen niet hebt toegestaan daar te demonstreren. Ik begrijp het jij, moet jouw stad rustig houden, zodat jouw burgers goed kunnen slapen. Maar onze kinderen slapen niet rustig. Zij realiseren zich te goed dat het nu of nooit is. Ze voelen tot in het diepst van hun vezels dat hun toekomst in gevaar is en vooral ook de toekomst van kinderen die niet in Amsterdam wonen, maar in Azie, Afrika, ver weg. Ze roepen niet voor niks: What do we want? Climate justice!

Onze kinderen overtreden vandaag de wet en dat doen ze heel bewust. Wij hebben onze kinderen netjes opgevoed, ze kennen het belang van regels en ze weten dat ze zich daar aan moeten houden. Maar vadaag sta ik als moeder achter mijn kind, achter al deze kinderen.

Femke, ik heb naar jou geluisterd toen je een brief schreef over jouw kind en ik voelde met je mee.

Nu vraag ik jou om te luisteren. Lúister naar mijn zoon, lúister naar onze kinderen. 

En zorg vandaag een beetje goed voor ze.

Een warme groet van een bezorgde moeder, 

Danielle Spoelman

https://nos.nl/artikel/2305058-klimaatactivisten-bezetten-weg-voor-rijksmuseum-in-amsterdam.html

klimaat demonstratie.png