Ik hoor de laatste tijd vaak: ’We willen je graag helpen, geef het maar aan. Bepaal jij maar wat we voor je kunnen doen. Jij moet maar zeggen wat voor jou goed voelt.’
Ik zou, als ik aan de andere kant gestaan zou hebben, precies hetzelfde zeggen. Je wilt namelijk echt graag helpen maar je wilt je niet opdringen en je weet ook niet zo goed waarmee je kunt helpen. Dus ik weet en voel dat het echt gemeend is, lief, dank.
Maar nu ik helaas aan deze kant sta merk ik dat ‘zelf aangeven’ eigenlijk best heel moeilijk is. Elke dag vraagt om zoveel keuzes die ik helemaal niet wil maken. Ik wil maar een ding en dat is de tijd terugzetten en als doordringt dat niet kan, dan alsjeblieft maar een jaar vooruit. Alles beter dan nu.
De keuzes die ik nu moet maken zijn groot en moeilijk: huis, hypotheek, geld, werk. Maar de kleinere keuzes zijn misschien nog wel veel moelijker. Wat doe ik met zijn tandenborstel, wanneer doe ik zijn handdoek in de was, waar ga ik nu aan tafel zitten, wanneer trek ik de blaadjes van de scheurkalender, wat koop ik in vredesnaam in de supermarkt nu ik nog maar voor twee moet koken? Wat doe ik op brood terwijl het me niet boeit wat ik eet. Wat kan ik op Netflix kijken om de tijd door te komen of welke muziek is ok om de stilte weg te nemen en gaat niet over het vinden van grote liefde of over het verliezen daarvan? Hoe zet ik een kerstboom neer zonder bij elk gek versiersel te bedenken waar en wanneer we dat gekocht hebben en waar ik volgend jaar een kerstboom neerzet? Hoe laat ga ik naar bed nu ik weet dat het donker zo moeilijk is. En neem ik vannacht een slaappil of is het beter om dat pas morgen weer te doen?
In dappere momenten besluit ik dat ik mijn tanden ga poetsen aan zijn wastafel, dat ik aan de overkant van de tafel ga zitten, dat ik zijn kleren was, opvouw en voorlopig maar weer in de kast leg, dat we toch Sinterklaas vieren, want dan hebben we die ‘eerste keer’ maar gehad, dat ik kerstkransjes koop, dat ik net als vorig jaar een boom bij Vije haal en volhang.
Het blijkt dat ‘doe maar wat goed voor jou voelt’ lastig is als je je niet goed voelt. Al deze dingen voelen waardeloos en ik doe maar wat. En ‘aangeven wat je nodig hebt’ is moeilijk als je niet kunt bedenken wat je nodig hebt omdat je maar één ding, één iemand nodig hebt en dat kan nou net niet meer.
Een maand nu, het voelt als een dag en een eeuw tegelijk.
Morgen weer een dag…en nog een dag, net zolang totdat het beter gaat.
Danielle Spoelman
‘And it all slipped through my fingers’
Een tekening uit 2010
