Gisteren schreef ik een gedichtje. Over liefde die voor iedereen mag zijn, ik vroeg om zacht en aardig.
Vandaag lees ik dat de Nashville-initiator zegt: ‘Kerken zwegen bij nazi-ideologie, bij gender-ideologie gebeurt dat weer’ en eerlijk gezegd kan de omschrijving van wat ik nu voel even niet verder van liefde en zacht en aardig af staan. Het stormt vandaag en ik voel me dan ook als een boze kolkende wolk.
G.V.D. ja, hier vloek ik eens diep uit de grond van mijn hart. Ik verdoem hen die in dit godsbeeld geloven, de mensen dus en niet God, daar geloof ik niet in en je kunt niet boos zijn op een verhaal.
Gender-ideologie??? Die mensen die door een ongelooflijk zwaar traject gaan omdat ze zo ongelukkig zijn in hun lijf. Om te kunnen worden wie ze voelen dat ze zijn, deze mensen zomaar op een lijn zetten met nazi-ideeën (je weet wel rassenleer, genocide enzo). Ik vind het misdadig!
En oeioei…mag ik dit wel zeggen? Soms lijkt het wel alsof je mensen en hun geloof met tere handjes moet aanpakken, je moet respect hebben voor gelovigen, alsof het een kwetsbaar soort is. Geloven is een keuze, prima, je mag geloven wat je wilt, al is het in een spaghettimonster. Maar de keuze om níet te geloven is er net zo goed en die keuze is misschien zelfs wel moeilijker aangezien er dan niet maar één boek is dat je kunt volgen. Ik lees er tientallen, honderden, filosofie, sociologie, over het brein, wie we zijn, literatuur. En elk boek brengt me een beetje meer wijsheid maar het brengt me nooit maar één waarheid. Dus ja, ook ‘ongelovigen’ kunnen een ethisch en weloverwogen oordeel vellen, goede mensen zijn.
Iedereen mag van mij dus geloven wat hij wil maar op het moment dat je een pamflet, dit pamflet de wereld in slingert dan wordt het politiek. Politiek in de zin dat wij het erover mogen hebben, het erover moeten hebben. Omdat we alleen op die manier kunnen bepalen wat wij vinden over hoe een samenleving een goede samenleving kan zijn. Jouw en mijn vrijheid om te geloven wat we willen zijn begrensd door de inperking van de vrijheid van de ander. En dat is hier aan de orde.
En ik weet het, boosheid is geen goede voedingsbodem voor een gesprek en het gesprek is het enige gereedschap dat we hebben om in een samenleving met zoveel mensen en meningen samen te kunnen leven. Dus, adem in en adem uit….pfff en laat het gaan. Het moest er even uit.
Krantenartikel over de NashvilleVerklaring
Fertile dripping’
Misschien dat uit mijn boze wolk nog een vruchtbaar gesprek kan volgen….
A4, potlood en gouache op papier
Danielle Spoelman 2018