Ik ben een boek aan het tekenen. Dat is een traag proces. Denken, tekenen, ordenen. Schrappen, toevoegen en nog veel meer tekenen. Dat duurt maanden, jaren. Atelierwerk. Ik houd ervan van om alleen achter mijn tafel te zitten, hoofd, hart en handen aan het werk. Daarnaast heb ik de sociale media omarmt, omdat het ook fijn is om contact te hebben met medekunstenaars, publiek te hebben. Maar dat kan nu dus even niet. Want dit boek moet nog een verrassing blijven. Ik wil het straks, op papier, met een mooi lint eromheen in de openbaarheid gooien. dus moet ik nu even mijn mond houden, niet teveel weggeven. Het lijkt dus even alsof er niet zoveel gemaakt wordt maar niks is minder waar….

frog

A frog is a frog, is a frog, is a fraud.

Gelukkig ben ik nog een klein projectje gestart naast het ‘GROTE project’.  En dit is helemaal niet geheim, ik  mag het van mezelf direct delen. Dus tadaaa…..Ik ben aan het borduren! Oeps, ben je nu afgehaakt? Wacht nog even, ik bedoel dat ik aan het tekenen ben met draad. Dus geen kruisjes tellen, geen patronen, geen voorschriften. Maar wel veel geduld en pielen met een draaddoorhalertje. draaddoorhalerWant draadtekenen is traagtekenen. Niet ratsj, rastj wat lijnen op papier, maar steek voor steek een streepje maken. Een cirkel van 20 cm doorsnede kost me haast 2 dagen om te vullen. Genoeg tijd om te denken over wat er nog moet gebeuren op dat kleine vlakje. Lijnen die er ondanks de traagheid toch spontaan uit moeten zien, genoeg afwisseling van orde en chaos. En een verhaal natuurlijk. Een omkering. Een zin. Een beeld dat traag ontstaat heeft tijd om te rijpen.  Een paar dagen, en dan zet ik ze op Facebook, benieuwd naar de reacties. Die hartverwarmend enthousiast waren. Heel fijn.

Kan ik er weer even tegen, terug in het atelier. Verder aan mijn ‘book to be’.

Shine little squirrel, shine!! Chickenshit.

Shine little squirrel, shine!! Chickenshit.

I like the fox with the red and white socks.

I like the fox with the red and white socks.