Ik heb een droom. Nou eigenlijk heb ik een heleboel dromen. Maar op een dag zag ik op facebook een oproepje staan. Heb je een droom? Meld je dan aan! Ik ben wel gevoelig voor dat soort vragen. En als je iets gevraagd wordt dan is het toch wel zo netjes en aardig om te antwoorden, nietwaar? Ik begon al met het invullen van een antwoord tot ik dacht: Wie vraagt mij dat en waarom? Er stond ook een linkje bij en kijk, hier kwam ik uit: de Vliegende Stoel. Als je even bent weggeklikt dan verbaast het me haast dat je terug bent gekomen. Verassend, nieuw, anders, wie zijn die dames, en wat doet dat stoeltje daar en vanwaar die vleugels….
Maar blijkbaar ben je niet alleen nieuwsgierig naar de Vliegende Stoel maar gelukkig ook naar mijn droom. Mijn antwoord op de vraag was namelijk: Ik droom ervan een boek te maken, een kunstboek welteverstaan. Iets met mijn eigen werk en wat tekst maar niet zoveel, veel verschillende dingen maar wel een geheel en eigenlijk weet ik dat nog niet precies en durf ik niet zo goed en ik weet niet hoe dat moet en…en…en..Nou als je iets bij de dames van de Vliegende Stoel poneert kom je er daar niet zo maar mee weg. Dan gaat er een beerput aan energie open. Dan ga je met de billen bloot. Een voorbespreking en dan hop een avond met tien, twintig ‘zomaar mensen”.
‘Zomaar’ omdat zij mij helemaal niet kennen, niks met mijn droom van doen hebben, daar niks voor krijgen en toch op hun vrije avond naar mijn vraag komen luisteren. En niet alleen een beetje droog toehoren. Nee, er werd doorgevraagd, meegedacht, advies gegeven en praktische hulp aangeboden. Dus eigenlijk helemaal niet ‘zomaar mensen’!
Mijn ene droompje werd opeens een echt ding. Ik ging op gesprek bij Wilma Sonders die ‘zomaar’ mij counselde. Daar had ik niet zo’n beeld van. Want praten kan ik wel, een goed gesprek voeren ook. Maar verassend genoeg maakt het echt uit als degene tegenover je weet welke vragen zij moet stellen. Alles netjes op een rijtje, en lekker de diepte in.
Ik kreeg emails met informatie over het vermarkten van boeken. Heel goed en helder en ook heel duidelijk niks voor mij. Het is ook heel goed om te weten wat niet je droom is. Het is helemaal niet mijn droom om zo snel mogelijk een goed verkopend boek op de markt te brengen. Maar nu dat deel helder is kan ik ook besluiten dat zo ver mogelijk naar voren te schuiven en niet meer over te piekeren. Eén twijfel minder.
Het belangrijkste advies van die avond was misschien nog wel de grootste open deur. Zo’n deur waar je niet omheen kunt maar die je blijkbaar toch gewoon kunt negeren. ‘Je moet gewoon beginnen.’ En dat is het natuurlijk, niet meer dubben, twijfelen, wegstoppen, uitstellen en niks doen. De droom gaat om het máken van het boek, er mee bezig zijn. Tekenen, verzamelen, schrijven, combineren, fouten maken en veranderen. En al die beren op de weg die kom ik vanzelf wel tegen en dan kan ik ze wel op dat moment bevechten, dat hoeft niet nu alvast. En soms heb je om daar achter te komen een duwtje nodig. In dit geval een heleboel vriendelijke zachte duwtjes van een groepje ‘zomaar mensen’
En omdat ik die mensen zo aardig ben gaan vinden hier een rijtje websites, klik er eens op, ze doen verassende goede dingen! Want dat heb ik ook geleerd…ook een kunstenaar moeten netwerken, maar daar schrijf ik later nog wel eens over.
http://www.wilmasondercounseling.nl
http://www.thebeehivecompany.nl/