Dat was een mooie avond. Ik gaf een workshop ’tekenen 3D’, een diorama maken in een doosje. Het was lekker aanpoten. Een scene bedenken, tekenen, knippen, plakken. En dan blijkt zo’n werkje opeens gewoon heel wat over jezelf te zeggen. Goede tafelgesprekken en flink wat lachen!
Het is zo mooi om met verschillende groepen te werken. Jonge kinderen gaan gewoon aan de slag, scheuren kleuren, plakken. Het gaat dan ook nog erg om de ervaring van het materiaal. Hee, je kunt ook je vingers aan elkaar plakken! En oprechte blijdschap met wat er zomaar op een leeg vel papier ontstaat. Kijk dit ben ik, bij een vage vlek. Een wiebelige schuine streep is een glijbaan.
Eind basisschool wordt het al een stuk lastiger. Want er zitten al vaste ideeën in het hoofd. Er worden plannen gemaakt en dan ziet het er niet uit zoals je bedacht had. Je handen blijken een stuk minder handig dan je verbeelding. Het papier al verscheurd na de eerste lijn. Met een beetje pech raak je daar het plezier in het ‘handwerk’ voor altijd kwijt. Komt het nooit meer goed tussen jou en de potloden, het papier, de verf. Of met de naald en het draad. Ik ben daar ergens de lol in naaiwerkjes kwijtgeraakt, iets teveel knopen, iets teveel groezelig geworden zweterige borduurwerkjes. En een handwerkjuf die geen genoegen beleefde aan kinderen die dit soort broddelwerkjes afleverden
.
Want het is een kunst kinderen er doorheen te slepen. Ze uit te dagen hun grenzen te verleggen zonder ze te demotiveren omdat de stappen te groot zijn. Sommigen zijn iets makkelijker in het accepteren van het resultaat en soms zijn ze wat meer volhardend in hun pogingen maar het gros van de tieners moet je gewoon uitleggen dat het ook prachtig kan zijn als het niet perfect is. En wat is het dan handig dat de moderne kunst genoeg prachtig werk heeft voortgebracht om de schoonheid van het imperfecte te kunnen laten zien en uit te leggen. ‘Kijk eens wat die Picasso aan het klooien was, en die is toch maar mooi stikberoemd geworden’. Oh jah, dat kun jij ook wel? Fijn, laat maar eens zien! En dat het ook gaat om het proces, het onderzoeken, het proberen en de lol die je daaraan kunt beleven. En wat natuurlijk ook helpt is een ‘juf’ die zelf enthousiast is, een beetje stuurt, hier wat helpt en daar wat complimentjes uitdeelt. Die je laat klooien als het lekker gaat en die een beetje aan je trekt als je vast zit.
En ik vind het geweldig om die ‘juf’ te zijn. Zelfs als de kinderen ondertussen 40+ geworden zijn. Dus het was een mooie avond. Waar er wat overwonnen werd, geprobeerd, gezocht, gecreëerd en geaccepteerd dat het werd zoals het werd. En ik was supertrots op het resultaat. Mooi werk dames!
Meantime D.Spoelman