Ik heb naast de bank een grote kubus staan. Heel handig voor je kopje koffie en een tijdschriftje. Maar zoals dat gaat met handige dingen. Op een gegeven moment bedenk je dat het eigenlijk nog best een stuk handiger zou kunnen. Want zou het niet veel prettiger zijn als ook de afstandsbediening, het boek dat ik aan het lezen ben, een bakje met nootjes en natuurlijk ook de ipad een plekje direct binnen handbereik zouden kunnen hebben? Dit besef kwam toen ik zag dat er zich rondom de kubus een soort eiland met zooi aan het ontstaan was. En niks erger dan de combinatie, lelijk én onpraktisch. Nu ben ik al tijden eigenlijk flink jaloers op de kant van de bank van mijn ega. Niet dat ik van plek wil ruilen hoor. Ik zit altijd aan de linkerkant en mijn rug en bank zijn daar een soort vriendelijk symbiose aangegaan. De bank ingezakt en mijn rug ook. Maar aan zijn kant van de bank staat zo’ n mooie grote oude, een beetje liefdevol versleten, houten kist. Erin zit kleuterspeelgoed dat niet meer gebruikt wordt, de kinderen puberen al, die kist gaat nooit meer open. Gelukkig maar want Man is namelijk een veellezer en de kist ligt bezaaid met boeken, tijdschriften en..ach, eigenlijk ligt ie vol met precies met dezelfde zooi die ik ook heb. Maar op deze kist past het wel en hij is ook nog eens mooi!
Zo’n ding vind je soms zomaar en groeit dan in je huishouden tot een prettig, onmisbaar object.
Mijn kubus is heus best aardig en je kunt er ook nog een heleboel tijdschriften in bewaren. Zo’ n hippe stapel flows ligt erbij mij in. Bij de Flow hebben ze erover nagedacht dat het oog ook wat wil, daarom lopen de teksten op de ruggen in elkaar over, leuk zeg. Mijn kubus komt van de Xenos, staat ook al weer heel wat jaren naast de bank, niks mis mee maar er zit niet echt ‘leven’ in zeg maar. En nu vond ik hem dus opeens ook nog te klein.
En terwijl ik dus al tijden droom van een uniek object, vind ik toevallig bij de Xenos weer precies dezelfde kubus. Langlopend product blijkbaar. Één kubus is aardig en klein, twee kubussen tegen elkaar aan geschoven zijn ook nog niet opeens super maar wel groot genoeg om het bankleven nóg relaxter te maken.
Thuis blijkt het ding natuurlijk toch twee millimeter hoger dan de oude. Dat staat duf maar met een viltje eronder zie je er niks van. Deel één is natuurlijk al wat vergeeld in de loop der jaren en deel twee is nog maagdelijk blank. Ook dat ziet er niet uit en om nou rustig af te wachten tot deze ook dezelfde tint heeft gekregen…. Misschien dat ik de tijd een beetje kan helpen met wat vet. Ik vind in de diepste krochten van een keukenkastje een oud blikje. Lang geleden dat ik dat gebruikt heb. En dat blijkt ook wel als ik het openmaak met dat prachtige draaimechaniekje dat je vroeger ook op blikjes schoensmeer vond maar tegenwoordig haast niet meer ziet. Op de opgedroogde klonten boenwas die er nog in blikje zaten heeft zich iets bijzonders ontwikkeld. Geen idee wat het precies is; een soort schimmel, of is de was geoxideerd? Het lijkt wel alsof ik het het geheim van de alchemist heb ontdekt, er zitten glinsterende gouden kristallen op.
Je begrijpt dat de kubussen er nog steeds tweekleurig bijstaan. De verrassing in het blikje heeft mijn aandacht volledig getrokken. Daar moet een foto van gemaakt worden, ik bestudeer het, deel het op FB, krijg verbaasde reacties, denk wat meer over na, zie er wel een tekening van komen, bewonder het nog maar eens en berg het daarna zorgvuldig weer achterin de kast op. Ik gun mezelf zo’n mooie verassing nog wel eens over een paar jaar.